Bir gün de yoğurtçu geçer dedemin evinin önünden…Hemen ayaklanır bizimki.
“Hanım, şu yoğurtçudan biraz yoğurt alsak!..”
Kaşlarını çatar teyzemiz: “Var evde yoğurt!…”
“Olsun!.. Sen,yine de biraz alsan!..”
“Var dedik ya efendi!..”
Birazdan sokaktan aynı ses: “Yoğurtçuuu!… Taaaze yoğuuuurt!…” diye ünleyince, dedem duramaz: “Haydi hanım,komşulara ikram edersin. Al şu yoğurttan biraz!..”
“Efendi…Yoğurdumuz çok..komşulara da yeter!..”
Kısık bir sesle: “Ne vardı azcık daha alıverseydik!..”
Bir zaman sonra, aynı yoğurtçu tekrar geçer evlerinin önünden…
Dayanamaz artık hacı baba: “Hanım alacaksan al, yoksa ben gidip alacağım!..”
Teyze ellerini koyar beline, geçer beyinin karşısına: “Niçin bu kadar ısrar ediyorsun efendi?.. Deyiver bakalım!..”
Ezik bir gönülle: “Yahu hanım, şu soğuk kış gününde, bu yoğurtçu üç defadır geçiyor evimizin önünden. Eğer satış yapabilseydi, geçermiydi aynı yerden durmadan?..”
Yazarın yorumu: Ah, yürekli ecdadım benim!.. Senin ölçülerinden, gönül inceliğinden öyle mahrum kaldık ki!.. Ne kendimize, ne ele benzer olduk!..